IK HAD ECHT EEN HEKEL AAN HARDLOPEN…

Hoe het allemaal begon…

Ik ben geboren in 1971, vanaf mijn 10de was basketbal mijn leven… Altijd op een mooi niveau kunnen spelen en daardoor meerdere kampioenschappen en bekerfinales meegemaakt.

We trainden 2/3 x per week en natuurlijk speelden we elk weekend een wedstrijd. De trainingen waren intensief maar ik was jong en prima in conditie dus dat was geen probleem.

Tóch kan ik nog precies terughalen dat ik toen al een hekel had aan hardlopen… Tijdens een wedstrijd of oefeningen ging het allemaal goed en kon ik alles bijbenen, maar dat was natuurlijk altijd een soort interval training, korte sprintjes, kort aanzetten en tussendoor genoeg momenten om weer even op adem te komen. Zodra we looptraining gingen doen voelde ik de weerstand al. Ook de conditietrainingen zag ik al tegenop voordat we begonnen waren.

Liners lopen (ook wel suicides genoemd, die term past veel beter😉), rondjes om het veld, ik haatte het! Alle oefeningen zonder bal vond ik al snel niet leuk meer. Het korte, snelle werk en partijvormen, daar werd ik blij van.

Tussen de seizoenen, in de zomer, werd ons gevraagd om op conditie te blijven. In mijn woonplaats waren genoeg recreatie plekken en ik woonde altijd vlakbij het bos dus een beetje hardlopen had makkelijk gekund, maar nee hoor, uitstelgedrag, smoesjes, blessures, vermoeidheid…alles kwam voorbij met als gevolg dat ik gewoon de hele zomer niets deed(behalve een partijtje op een pleintje). Aan het begin van een nieuw seizoen moest ik dus weer hélemaal opnieuw beginnen om mijn conditie weer op peil te krijgen. En élk jaar weer had ik daar enorm spijt van. Daar is een spreekwoord voor… Een koe in z’n kont kijken?

Ik accepteerde dus dat elk begin van een nieuw seizoen weer super zwaar was, dat ik hijgend achteraan liep en dat het weken duurde voor ik alles weer lekker soepel mee kon doen.

Of ik de enige was? Nee, zeker niet… Eigenlijk waren het altijd dezelfde mensen die nog een goede conditie hadden na de zomervakantie en altijd dezelfde die weer niets gedaan hadden om een beetje fit te blijven…je pikte ze er zo uit. 😉

Het idee dat ik dus een hekel had aan hardlopen zat dus al jarenlang in mijn hoofd vergrendeld, hardlopen was een ‘no go’, ik dacht er niet eens meer over na, hardlopen was niets voor mij! Hoe kon iemand simpelweg hardlopen nou leuk vinden? Ik riep het ook overal als het over sporten ging, ‘ik vind vrijwel álle sporten leuk maar een stuk hardlopen kan ik écht niet’.

Terwijl ik opgegroeid ben met mijn vader die een lange afstandloper was, marathons en een paar keer week veel kilometers, hij maakte zijn hoofd ermee leeg en genoot ervan, ik heb dat nooit begrepen…

Hoe mijn persoonlijke kijk op hardlopen uiteindelijk veranderde? Dat vertel ik je graag in mijn volgende blog.